Με φόντο το Σικάγο της δεκαετίας του 1930, κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Ύφεσης, η ταινία The Sting (1973) [το «Κεντρί»] αφηγείται το ιδιοφυές σχέδιο ενός μικροαπατεώνα (Ρόμπερτ Ρέντφορντ) και ενός «καλλιτέχνη» της απάτης (Πολ Νιούμαν), καθώς συνεργάζονται για να στήσουν μια περίπλοκη κομπίνα εναντίον ενός αδίστακτου μαφιόζου (Ρόμπερτ Σο).

Η σκηνοθεσία του Τζορτζ Ρόι Χιλ, αποτελεί ένα από τα πιο λαμπρά παραδείγματα κινηματογραφικής δεξιοτεχνίας, συνδυάζοντας το κλασικό στυλ των ταινιών της δεκαετίας του ’30 με το ευφυές αφηγηματικό πνεύμα της δεκαετίας του ’70, ενώ το γεμάτο περίτεχνες ανατροπές σενάριο του Ντέιβιντ Γουόρντ παντρεύει τον ειρωνικό λόγο με το χιούμορ και το σασπένς, κρατώντας το κοινό σε αγωνία από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό. Οι χαρισματικές ερμηνείες των πρωταγωνιστών Πολ Νιούμαν και Ρόμπερτ Ρέντφορντ οι οποίοι επανασυνδέονται 4 χρόνια μετά την επιτυχημένη τους ταινία «Butch Cassidy and The Sundance Kid» του ιδίου σκηνοθέτη, απογειώνουν την ταινία προσφέροντας ένα απολαυστικό δίδυμο με μοναδική χημεία.

Αυτό που ξεχωρίζει το «Κεντρί» είναι η εξαιρετική προσοχή στη λεπτομέρεια. Από τα κοστούμια και τα σκηνικά που ανταποκρίνονται πιστά στην εποχή, μέχρι τη δημιουργική χρήση της μουσικής ραγκτάιμ του Σκοτ Τζόπλιν, ενορχηστρωμένη από τον Μάρβιν Χάμλις, η ταινία εκπέμπει μια νοσταλγική γοητεία, δημιουργώντας έναν μοναδικό συνδυασμό παλιάς εποχής και σύγχρονης ευαισθησίας. Το εμβληματικό πιανιστικό κομμάτι «The Entertainer» έχει γίνει αναπόσπαστο κομμάτι της αφήγησης αλλά και της ταυτότητας της ταινίας, προσδίδοντας έναν παιχνιδιάρικο αλλά και σοφιστικέ τόνο στην ιστορία.

Πέρα από την τεχνική της αρτιότητα, η ταινία αγγίζει βαθύτερα θέματα. Είναι ένας ύμνος στην εξυπνάδα και στην ομαδικότητα, όπου οι αδύναμοι, οι «χαμένοι» καταφέρνουν να υπερισχύσουν έναντι των εξουσιαστών μέσω της ευστροφίας και της συνεργασίας. Συγχρόνως, εξερευνά την τέχνη της εξαπάτησης, όχι μόνο ως μέσο επιβίωσης αλλά και ως μια περίπλοκη χορογραφία που θολώνει τα όρια μεταξύ πραγματικότητας και ερμηνείας.

Το «Κεντρί» είναι ένα αριστούργημα που συνδυάζει το χιούμορ, την αγωνία και την αισθητική απόλαυση με έναν τρόπο που λίγες ταινίες έχουν καταφέρει. Δεν σημείωσε μόνο τεράστια εμπορική επιτυχία (κάνοντας ρεκόρ στα box office της εποχής) αλλά γνώρισε και μεγάλη καλλιτεχνική επιτυχία μονοπωλώντας τα Όσκαρ (αποσπώντας 7 βραβεία, ανάμεσα τους και αυτό της Καλύτερης Ταινίας). Έγινε πολιτιστικό φαινόμενο, πυροδοτώντας την αναβίωση της ραγκτάιμ μουσικής, έμεινε στην ιστορία ως το τέλειο «ριφιφί ». Δεν είναι απλά μια ταινία, είναι μια εμπειρία, που ως και σήμερα καταφέρνει να «εξαπατά» τους θεατές «κλέβοντας» περίτεχνα την καρδιά τους.