Η Στέλλα του Μιχάλη Κακογιάννη είναι μια από τις σημαντικότερες ελληνικές ταινίες όλων των εποχών, μια τραγική ιστορία πάθους και αυτοδιάθεσης, που παραμένει συγκλονιστική και διαχρονική.

Η ταινία αφηγείται την ιστορία της Στέλλας (Μελίνα Μερκούρη), μιας ανεξάρτητης και ελεύθερης γυναίκας, που αρνείται να συμβιβαστεί με τα κοινωνικά πρότυπα της εποχής. Όταν ο Μίλτος (Γιώργος Φούντας), ένας δυναμικός ποδοσφαιριστής, της ζητά να παντρευτούν, εκείνη αρνείται, προτιμώντας την ελευθερία της, ακόμα και αν αυτό έχει τραγικές συνέπειες.

Η σκηνοθεσία του Κακογιάννη είναι καθηλωτική, συνδυάζοντας ρεαλισμό και έντονο συναίσθημα. Οι σκηνές έχουν μια θεατρική ατμόσφαιρα, ενώ η ασπρόμαυρη φωτογραφία του Βασίλη Μαθιουδάκη αναδεικνύει τη δραματικότητα της ιστορίας. Η μουσική του Μάνου Χατζιδάκι, με το θρυλικό "Αγάπη που 'γινες δίκοπο μαχαίρι", προσδίδει στην ταινία μια βαθιά μελαγχολική και λυρική διάσταση.

Ύστερα από την επιτυχία που σημείωσε στο Φεστιβάλ Καννών, η ταινία έκανε πρεμιέρα στην Αθήνα συγκεντρώνοντας αντιφατικές έως και κατεδαφιστικές αντιδράσεις τόσο για τη θεματική και τους χαρακτήρες της, όσο και για τη σκηνοθεσία του Κακογιάννη.

Η Στέλλα παρουσιάζεται το 1955, έναν χρόνο μετά την καθιέρωση του δικαιώματος ψήφου για τις γυναίκες. Για πρώτη φορά στην ιστορία του Ελληνικού Κινηματογράφου, ο Κακογιάννης καταφέρνει με αριστοτεχνικό τρόπο να αποδώσει μέσα από την εικόνα μια ολοκληρωμένη αισθητική αποτύπωση της ελληνικής ταυτότητας, και μάλιστα της έμφυλης ταυτότητας.

Σε έναν από τους πιο εμβληματικούς διαλόγους του ελληνικού κινηματογράφου, ο πρωταγωνιστής της ταινίας (Γιώργος Φούντας) εκφράζει την αγωνία του μέσα από μια παροιμιώδη ατάκα: «Στέλλα, φύγε, κρατάω μαχαίρι (…) Γιατί δεν φεύγεις… Γιατί;». Ο χαρακτήρας του, παγιδευμένος στην εικόνα της επιβεβλημένης ανδρικής ταυτότητας, βλέπει το μαχαίρι ως σύμβολο αυτού που η Στέλλα του αμφισβήτησε: την αρρενωπότητά του. Η ανεξαρτησία της, η αυτάρκειά της, η ικανότητά της να παίρνει αποφάσεις και να ρισκάρει τον κάνουν να αισθάνεται ευνουχισμένος, καθώς αδυνατεί να τη δει ως έναν άνθρωπο με αντιθέσεις και εσωτερικές συγκρούσεις. Έτσι, η σύγκρουση καταλήγει αδιέξοδη – η δολοφονία της γυναίκας γίνεται το μοναδικό μέσο μέσω του οποίου ο άντρας θεωρεί ότι μπορεί να ξανακερδίσει την χαμένη του ανδρική ταυτότητα.

Η ταινία ανέδειξε τη γυναίκα που κινείται έξω από κοινωνικές συμβάσεις ως μια δυναμική ηθική μορφή, καθιερώνοντας τη Μελίνα Μερκούρη μέσα από την θρυλική της ερμηνεία ως μια λαμπερή σταρ, στα πρότυπα της Rita Hayworth στην Gilda (1946) και της Barbara Stanwyck στη Stella Dallas (1937).

Η Στέλλα είναι πολλά περισσότερα από μια τραγική ερωτική ιστορία· είναι ένα δυνατό σχόλιο πάνω στην ελευθερία της γυναίκας και τα αντικρουόμενα συναισθήματα που την συνοδεύουν, την κοινωνική καταπίεση και τη μοίρα. Είναι μια ταινία που αντέχει στον χρόνο και συνεχίζει να συγκινεί, αποτελώντας ορόσημο του ελληνικού κινηματογράφου.